Mail ons op 
Helpt het hebben van een diagnose bij je herstel?
30 augustus 2017, door Selina Wijnands
Het antwoord is kort en krachtig ja. Ik heb hier verschillende mensen over gesproken en iedereen antwoordde vrijwel direct met ja.
Zelf kreeg ik de diagnose ADD (+ Asperger) rond mijn 40ste levensjaar. Eindelijk begreep ik waarom ik anders naar de wereld keek, waarom dingen niet lukte. Mijn hele leven lang heb ik te horen gekregen dat ik naïef ben, (ben ik misschien ook wel) dat ik laks en lui ben en dat ik geen doorzettingsvermogen had. Ik maakte nooit iets af, op school ben ik twee keer blijven zitten, dus kreeg ik te horen dat ik mijn best niet deed.
Ik deed wel mijn best, ik deed enorm mijn best, maar ik begreep de wereld om mij heen niet, er is nog steeds niet echt een klik tussen mij en de wereld, maar door ouder te worden heb ik veel levenswijsheid mee gekregen en heb ik een "master degree" in het afkijken van gedrag. Ik heb mezelf wat kunnen trainen om mijn concentratie te vergroten, maar ook slik ik medicijnen. Wat ik ook echt geleerd heb is dat als ik dingen echt niet interessant vind, dat ik er dan ook echt niet aan hoef te beginnen, dat wordt gewoon niks. Als een thema bij voorbaat al saai voor mij is, laat dan maar gaan, het gaat niet lukken. Dit is dus wel een probleem in het werkveld.
Toen ik uiteindelijk na jaren lang therapie te hebben gevolgd, nooit echt een opleiding te hebben afgemaakt en geen baan hebben kunnen behouden, weet ik eindelijk waarom dit is. Mijn hersenen werken gewoon anders. Mijn software is niet geprogrammeerd voor deze wereld. Nu ik 5 jaar verder ben, heb ik alles veel meer een plekje kunnen geven. Doordat ik de diagnose heb en weet dat ik er echt niks aan kan doen, ben ik milder voor mezelf geworden. Ik ben op zoek gegaan naar manieren waarop ik wel kan functioneren en mijn bijdragen kan leveren aan de maatschappij. Mijn plekje heb ik gevonden bij een organisatie in Maastricht. Ik ben zoals ze hier zo mooi zeggen: een ervaringsdeskundige in opleiding. Hier ben ik welkom zoals ik ben en lever ik ook echt een bijdrage aan het geheel.
Wat ook het mooie is van het hebben van je diagnose is dat je ervaringen kunt delen
met "medegenoten" (ik vind lotgenoten niet echt van toepassing hier). Hier in Maastricht
loopt een mede-
Doordat ik nu weet wat er aan de hand is, ben ik veel meer in staat om uitleg te geven waarom ik soms anders tegen dingen aankijk, waarom ik soms liever alleen zit dan in een groep werk, maar ik heb ook veel beter geleerd om mijn grenzen aan te geven. Ik heb mijn grenzen ook veel beter leren kennen en kan daardoor tijdig een overprikkeling aan voelen komen. Hierdoor pak ik sneller mijn rust en functioneer ik beter.
Soms denk ik wel eens: had ik mijn diagnose maar eerder gehad, misschien had ik dan
wel mijn opleiding af kunnen maken. Of meer gepaste hulp gekregen, maar ja, het is
zoals het is. Nu heb ik mezelf beter leren kennen, sta ik meer in mijn eigen kracht.
Ik mag er zijn zoals ik ben, met mijn ADD-
Over Selina Wijnands
Mijn naam is Selina Wijnands. Op dit moment ben ik 45 jaar, getrouwd en moeder van twee prachtige pubermeiden.
Op mijn 40ste kreeg ik de diagnose ADD. Eindelijk begreep ik waarom ik tegen mijzelf aan bleef lopen.
Ik heb in de laatste 5 jaar veel geleerd, veel inzichten gekregen waardoor mijn leven meer leefbaar is geworden.
Op dit moment ben ik ervaringsdeskundige in opleiding in Maastricht. Hier kan ik mezelf ontwikkelen op mijn eigen manier en dit werpt zijn vruchten af. Zo geef ik de cursus: "Wat is herstel". Samen met collega's gaan we een zelfhulpgroep starten, wat erg leuk is om te doen. Ook heb ik een workshop "Herstellend schrijven" geschreven. Dit is echt iets van mijzelf.
Mijn hobby's zijn lezen, schrijven, fietsen, een serie kijken en mezelf verdiepen in onderwerpen die ik interessant vind.
Contact is mogelijk via Facebook →.
